ای به سرت افسر فرماندهی!

افسرت از گوهر احسان تهی!

زیور سر افسر از آن گوهرست

خالی از آن مایهٔ دردسرست

کرده میان تو مرصع کمر

مهره و مار آمده با یکدگر

لیک نه آن مهره که روز شمار

نفع رساند به تو ز آسیب مار

تخت زرت آتش و، گوهر در او

هست درخشنده چو اخگر در او

شعله به جان در زده آن آتشت

لیک ز بس بیخودی آید خوشت

چون به خودآیی ز شراب غرور

آورد آن سوختگی بر تو زور

هر دمت از درد دو صد قطره خون

از بن هر موی تراود برون

سود سر، ایوان تو را بر سپهر

شمسهٔ آن گشته معارض به مهر

قصر تو چون کاخ فلک سربلند

حادثه را قاصر از آنجا کمند

حارس ابواب تو بر بدسگال

بسته پی حفظ تو راه خیال

لیک نیارند به مکر و حیل

بستن آن رخنه که آرد اجل

زود بود کید اجل از کمین

شیشهٔ عمر تو زند بر زمین

نقد حیات تو به غارت برد

خصم تو را بخت، بشارت برد

کنگر کاخ تو به خاک افکند

تاق بلندت به مغاک افکند

افسرت از فرق فتد زیر پای

پایهٔ تخت تو بلغزد ز جای

روزی ازین واقعه اندیشه کن!

قاعدهٔ دادگری پیشه کن!

ظلم تو را بیخ چو محکم شود

ظلم تو ظلم همه عالم شود

خواجه به خانه چو بود دف سرای

اهل سرایش همه کوبند پای

شهری از آسیب تو غارت شود

تات یکی خانه عمارت شود

کاش کنی ترک عمارتگری

تا نکشد کار، به غارتگری

باغی از آسیب تو گردد تلف

تات در آید ته سیبی به کف

میوه و مرغ سرخوانت مقیم

از حرم بیوه و باغ یتیم

مطبخی ات هیمه ز خوی درشت

می کشد از پشته هر گوژپشت

باز تو را میرشکاران به فن

طعمه ده از جوزهٔ هر پیرزن

بارگی خاص تو را هر پسین

کاه و جو از تو برهٔ خوشه چین

گوش کنیزان تو را داده بهر

از زر دریوزه، گدایان شهر

وای شبانی که کند کار گرگ

همچو سگ زرد شود یار گرگ